Bilmiyorum kaçıncı basamağındayız aşkın
Kalbim ilk günkü gibi kan ağlıyor
Sabretmek zor imtihandasın her an
Aldığım nefesi vermek zor geliyor
Başkası diyorum başkası hep olacak mı
Ve geçemiyor kahretsin başkaları adımı
Adımı ötelerden fısıldamışlar
Göğsüne değince yanıyor, ağlıyorum
Ve yine çılgın bir gece
İşte günahım, seni itiraf ediyorum
Ey aşk sev de, bitiyorum..
Teşekkürler anne. Bugün kollarına alabildiğin için. Ve can babam teşekkürler, üzmediğin, kıyamadığın, koruduğun, değerlerin üzerine yetiştirdiğin için..
Ve teşekkürler Sevgili Rabbim; inançlı bir toplumda, inançlı bir ailede, sevdirdiğin kullar arasında yaratıp, yaşatıp, sevgiyi bana verdiğin için.
Sıralı, sırasız geçiyor gözlerimin önünden.
Ufacık halim, çay servisim, kısa saçlarım.
Biraz korku biraz cesaretle büyüyorum
Hep kanatlar altındayım, sır gibi saklanıyorum
Biri veya birileri takılıyor eteğime
On iki yaş düşüyorum..
Hiç bir hayal dokunmuyor saçlarıma.
Yakmıyorum umut ışıklarını
Ölesiye kör karanlık ve boğuşmalarım anlamlı, anlamsız.
Ergenlik veya değil, çıldırıyorum annemin yanında
Ellerim ufacık, acıyorum acımasızca..
Sorumluluk alma yaşımı unutmuşum! Yedi.
Bir şeylerin derdi var içimde, belki ötede
Çatlaklarım, kırıklarım ve tabii ki Osman Amca,
Anlıyor kırık ve çıkıktan, 15 gün vadeli sarmacasına..
Sonra okul bitiyor, biraz boyum biraz dilim uzuyor..
Ve bu serüven ona kapılarını açıyor..
Sır.
24 eylül 2017
Yardımcı Sevde
doğmamış gün batımından
doğrulmamış yanlıştan
doğurmamış bir kız çocuğu
dolmamış gülmekten
kısacası, bugün hava çok güzel ve… –özleniyor–
. . .
Sen,
Sevgilim,
Hep beni üstünkörü okudun..
Rosa Luxemburg
Bugünlerde Suriyeli Ümran’ın fotoğrafını hepiniz görmüşsünüzdür. Minicik bedeniyle, yüzündeki kan ile şaşkın ama anlamaz ifadeleriyle o cesur çocuk..
Aslında unutulacak yüzlere ek onunki de. Aylan gibi.. Hani şu sahilde minicik cesedini dünyanın merhametine sunulmuşcasına gözler önüne serilen.. Hangi sayfayı çevirirsek daha iyi okuyabiliriz bu acıyı? Ya da tahsilimiz yeter mi o çocuğun gözlerindekini okumaya?
O kadar zalim dünyada yaşıyoruz ki, suçu hep elalemden kahrolasıca amerikadan yahudilerden suudilerden biliyoruz. Neden kendimize suç yakıştıramıyoruz? Biz İSLAM dinine mensup değil miyiz? Biz insan değil miyiz? Rabbimiz mazluma yardım etmemizi mi yasakladı? Yahut hakkı hakikate kör kesilip, öyle cennete uçacağımızı mı vaad etti?
Yazıklar olsun hepimize.. Allah bize bunun hesabını soracak. Ve hazır cevabımız, “ben her suriyeli gördüğümde yardım ediyorum”. “ben her ay 5 tl gönderiyorum”. “ben yapıyorum..”
…
Bugün Ali Ayşe’yi sevmiyor.. Bugün Ali Cihada koşacaktı.. Bugün Ali Müslüman ve insan şuuruyla evini/hanesini Allaha emanet edip kutsal emrin bağrına koşacaktı. Şehid olursa zaten Allah’a ait.. Peki Ali bugün Ayşe’yi gerçekten seviyor mu? Hangi dünyaya gelecek bırakacak Ali? Çocuklarına korkmayı mı öğretecek?
Sevde gibi yazsın mı çocukları.. Ucuzca..
Ümranı öpüp sarılan biri yok muydu aramızda? O kadar mı medyakolik olduk! Saramadık masım yavruyu bağrımıza.. Yazıklar olsun bize..
Ali Ayşe’yi sevsin.. Ali Allah için sevsin.. Ali Allah için cihada gitsin.. Ayşe’ler cihada çocuk yetiştirsin. Ahir zamandayız daha neyi bekliyoruz..
Ali.. Ayşe..
Dünya daha güzel bir yer olmayacak.. Daha da kötüleşecek. . .
….
sevde yardımcı . . utançla.. ümranım.. aylanım..
19/8/16
Bilirim, ses tellerindeki hüznün tadını ve ağlayamaz sözlerim. Olur da nazar edersin, sızlar gözlerin.
Durduramam, yakar geçerim cümleyi..
10/5/16
AB-I AŞK 